Θηλυκή-φεμινιστική-γυναικεία περίοδος

Από Fylopedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση


θηλυκή-φεμινιστική-γυναικεία [GR], feminine-feminist-female [EN], feministisch-weiblich [DE]

Όροι της γυνοκριτικής [gynocriticism], οι οποίοι χαρακτηρίζουν τις περιόδους της γυναικείας λογοτεχνίας. Στα έργα της A Literature of their Own (1977) “Toward a Feminist Poetics” (1979), η κριτικός λογοτεχνίας Elaine Showalter σκιαγραφεί την εξέλιξη της γυναικείας λογοτεχνίας, από την βικτοριανή περίοδο μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Διακρίνει τρεις περιόδους: τη θηλυκή [feminine] περίοδο, η οποία αρχίζει το 1840 και φτάνει ως τον θάνατο της George Eliot το 1880 τη φεμινιστική [feminist] περίοδο, από το 1880 μέχρι την απόκτηση ψήφου από τις γυναίκες το 1920 και, τέλος, τη γυναικεία [female] περίοδο, από το 1920 μέχρι σήμερα, η οποία περιλαμβάνει και το στάδιο αυτο-αφύπνισης της γυναίκας γύρω στα 1960.

1.Στη θηλυκή περίοδο, οι γυναίκες συγγραφείς, ακολουθώντας την κυρίαρχη ανδροκρατική παράδοση μιμούνται ανδρικές αισθητικές αντιλήψεις. Χαρακτηριστικές εκπρόσωποι της περιόδου αυτής είναι οι αδελφές Brontë, η Elizabeth Gaskell, η Elizabeth Barrett Browning, η Harriet Martineau, η George Eliot και η Florence Nightingale. Το έργο τους περιστρεφόταν γύρω από το άμεσο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον.
2.Στη φεμινιστική περίοδο, η γραφή των γυναικών χαρακτηρίζεται από τη διαμαρτυρία κατά των ανδρικών προτύπων και αξιών. Οι κρίσιμοι παράγοντες που διαμόρφωσαν αυτή την περίοδο ήταν το κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών και οι σουφραζέτες. Γυναίκες όπως η Sarah Grand, η George Egerton, η Mona Caird, η Elizabeth Robins και η Olive Schreiner μετέτρεψαν τη συγγραφή σε μέσον δραματοποίησης της αδικημένης γυναικείας φύσης (Lee 1987), δίνοντας έμφαση στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική μεταρρύθμιση. Κατά τη Showalter, τα κείμενα αυτής της περιόδου, με χαρακτηριστικές εκπροσώπους τη Charlotte Perkins Gilman και τη Virginia Woolf, υστερούν σε λογοτεχνική αξία. Άνοιξαν όμως τον δρόμο για την περαιτέρω εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας, της φεμινιστικής θεωρίας και της γυναικείας αισθητικής.
3.Στη γυναικεία [female] περίοδο, η εμμονή στην αντιπαράθεση ανδρών και γυναικών έχει δώσει τη θέση της σε μια στροφή στον εσωτερικό κόσμο της γυναίκας και σε αναζήτηση της αληθινής της ταυτότητας. Σύμφωνα με τη Showalter, οι συγγραφείς Dorothy Richardson και Katherine Mansfield απορρίπτουν τη μίμηση και τη διαμαρτυρία -δύο μορφές εξάρτησης- και, αντίθετα, στρέφονται προς τη γυναικεία εμπειρία ως πηγή αυτόνομης τέχνης, επεκτείνοντας τη φεμινιστική ανάλυση του πολιτισμού στις μορφές και τις τεχνικές της λογοτεχνίας.



Φοιτητική ομάδα Διατμηματικού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών Λεξικογραφίας: Αναγνωστόπουλος Ιωάννης, Δρακοπούλου Μαρία, Ελευθερίου Δέσποινα, Κούτρα Αλεξάνδρα, Κρομμύδα Ευθαλία, Μαρίν Μαρία,Τριανταφύλλη Ευαγγελία, Τρυπαναγνωστοπούλου Σοφία, Φωκάς Γεώργιος (επιμέλεια Δρ. Ευτέρπη Μήτση)